Aron (3) komt naast me zitten en vraagt ‘Wil je een olifant voor me tekenen?’ Ik leg het voorstel weer bij hem terug en vraag waarom hij het zelf niet doet. ‘Ik kan het niet’ legt hij uit. Hij laat zich niet makkelijk verleiden om het te proberen en houdt vol dat ik het moet doen, hij kan het echt niet. Daar kan ik wel bij helpen, ‘Hoe ziet een olifant er ook alweer uit?’ vraag ik, terwijl ik een kaartje voor hem neerleg en hem een stift geef. ‘Weet je nog of hij klein of groot is?’ Dat is makkelijk, groot natuurlijk! En ook de kleur weet hij goed, grijs! Ik vraag verder naar het aantal poten en iets waaraan hij de olifant goed zou kunnen herkennen – ‘Hij heeft grote oren!’
Aron bouwt de olifant in zijn hoofd op en dan heeft hij geen enkele aarzeling meer. Hij denkt overal zorgvuldig over na. Hij neemt zelfs een apart kaartje waarop hij oefent. Hoe moet de slurf ook alweer? Hij tekent een kringel en roept blij verrast; ‘He ik heb een slang gemaakt!’ Die werkt hij uit en gaat dan weer door op de olifant.
Als die klaar lijkt schuift hij het kaartje naar me toe; ‘Olifanten eten pinda’s. Kan jij pinda’s voor me tekenen?’ Ik wil ook nu niet aan zijn vraag voldoen en moedig hem aan dat ook zelf te proberen. Maar dit keer kom ik niet verder; ‘Ik ben er niet zo goed in om die te tekenen.’ Bijna neemt een van de andere volwassenen de stift al in de hand om het probleem op te lossen, maar dan bedenk ik me ineens iets; ‘Weet je eigenlijk hoe een pinda eruit ziet?’ vraag ik Aron. Nee, dat weet hij niet. Aha, dan kan je het natuurlijk ook niet tekenen!
Ik leg uit hoe een pinda eruit ziet, heel klein, en een beetje plat rond, twee bij elkaar in een hulsje. ‘Zoiets?‘ vraagt hij en maakt een kleine cirkel. Precies. Hij tekent de pinda’s.
Hij tekent door en door, zijn tong hangt uit zijn mond. Hij denkt steeds goed na, oefent soms de vormen en vertelt wat hij denkt; ‘een giraffe heeft lange poten … oja, een giraffe heeft ook vlekken … een zebra heeft strepen …. en hij heeft manen …. en hij eet lekker stro’.
